Transgresja wyobraźni – wystawa z okazji X-lecia Młodego Forum Sztuki

Otwarcie: 19.10.2007, godz.: 17.00

Czynna do: 30.10.2007, w godz.: pon.-pt. w godz. 11.00-17.00

Transgresja to inaczej przekraczanie. Transgresja nie jest ruchem „ku czemuś”, ale raczej „od czegoś” co stanowi rdzeń i centrum.

Młode Forum Sztuki Galerii Białej powstało z inicjatywy Jana Gryki w 1997 roku jako program edukacyjny, skierowany do lubelskiej młodzieży akademickiej, zainteresowanej niekonwencjonalną sztuką współczesną. Co prawda Galeria Biała od początku swojej działalności (1985) prezentowała najmłodszą sztukę lubelską, ale dopiero MFS intensyfikowało ten rodzaj jej aktywności.

Uczestnikami wystawy są pracownicy, absolwenci i studenci Wydziału Artystycznego UMCS w Lublinie. Jest to duża prezentacja, która pokazuje ich aktualne poszukiwania artystyczne, które sytuują się w szeroko pojętym intermedialnym polu sztuki. Znajdą w niej miejsce różnorakie media: od malarstwa, rysunku, fotografii, instalacji, obiektów, video po akcje i projekcje multimedialne. Problematyka wystawy stanowi szeroki wachlarz artystycznych poszukiwań – od bardzo osobistych refleksji poprzez wątki społeczne, mentalne, polityczne, historyczne, kulturowe, czasem w ujęciu krytycznym czy ironicznym.

Wystawa i sesja „Transgresja wyobraźni” dotyczy zjawisk artystycznych, które przekraczają konwencjonalne ramy sztuki, określane jako intermedialne, sytuując się zazwyczaj poza zdefiniowanym polem przedmiotów dydaktycznych, występujących na uczelniach artystycznych w Polsce. Owe eksperymentalne formy już od dość długiego czasu funkcjonują w obrębie sztuki, zaś ciągle niechętnie włączane są w obszar rozwinięć dydaktycznych, choć oczywiście są w różnych formach stosowane na wielu polskich uczelniach. Wydaje się zasadnym ukazanie tych zjawisk w sposób poszerzony zarówno w sensie wielkości i różnorodności przygotowywanej ekspozycji jak i rozszerzonej refleksji teoretycznej.

Skonfrontowanie dorobku wyższych artystycznych szkół z działalnością MFS przez to również z dorobkiem Wydziału Artystycznego UMCS w Lublinie jest istotnym czynnikiem w kształtowaniu nowego wymiaru programowego kierunków artystycznych. Jest to również forma poszukiwania podstaw innego systemu kształcenia. Tworzenie bazy rzeczywistych odniesień wydaje się tu niezbędnym minimum, które może posłużyć do rozwoju i poszukiwań bardziej twórczych rozwiązań. Proces uwspółcześniania programów dydaktycznych jest w tym wypadku dość trudny i napotyka na przeszkody związane z historycznym pojmowaniem funkcji „akademii”. Stąd też wiele eksperymentalnych rozwiązań sytuuje się jakby na uboczu, stanowiąc cenne doświadczenie, które może mieć wpływ na jakość kształcenia w ogóle. Udział w sesji przyjęli profesorowie z kilku ośrodków akademickich w Polsce.

SŁAWOMIR TOMAN
Neon, obrazy
W twórczości artysty, bliskiej w warstwie formalnej fotorealizmowi, obecne są między innymi takie popkulturowe motywy jak lalki typu „barbie”, „ken”, czy np. krasnale ogrodowe. Malowane realistycznie, powiększone do nienaturalnych rozmiarów wydają się zaświadczać o istnieniu innego, ale wyrazistego świata.
Nowe obrazy przedstawiające neony są swoistą grą ze znakami – przejawami współczesności.
Sławomir Toman (ur. 1966) jest absolwentem ASP w Krakowie oraz Ecole de Beaux-Arts w Rennes, we Francji. Pracuje na WA UMCS w Lublinie.

PAWILON STABILNEJ FORMY
Cezary Klimaszewski / Tomasz Kozak / Tomasz Malec
Forma otwarta jako passe- partout patriarchatu?
Najnowszy projekt grupy związany jest z budową kościoła na osiedlu Słowackiego w Lublinie. Osiedle powstało w latach 60-tych według projektu architekta Oskara Hansena, który w swojej twórczości rozwijał teorię Formy Otwartej (cechującą się relatywizmem, przekształcalnością oraz współpartnerstwem demokratycznych i egalitarnych struktur zdecentralizowanych) oraz Formy Zamkniętej (charakteryzującej się dominacją i niezmiennością dogmatycznych układów centrycznych). Po raz pierwszy praca prezentowana była na wystawie Betonowe dziedzictwo, otwartej w czerwcu 2007 w CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie.
PSF to luźno powiązana, na poły nieformalna grupa artystyczna. Ich wspólne akcje „mają często charakter prowokacji wymierzanych w instytucjonalne struktury sztuki, lecz również odnoszą się do historii”.
Tomasz Kozak (ur. 1971) jest absolwentem ASP w Warszawie, Tomasz Malec (ur. 1969) i Cezary Klimaszewski (ur. 1971) są absolwentami WA UMCS. Wszyscy pracują na WA UMCS.

PAULINA DANILUK
Przestrzegaj przepisów BHP, grafika komputerowa, wydruk cyfrowy
Motywem przewodnim plakatów są przepisy BHP, które powszechnie kojarzą się z zimną i nieprzyjazną atmosferą zakładów pracy z minionej epoki. Autorka cytuje napisy z tamtej rzeczywistości i umieszcza je w kontekście intymnych, prywatnych sytuacji.
Nie wiadomo tylko, czy dzięki temu zabiegowi suche hasła pozornej troski nabierają nowych, ludzkich znaczeń, czy też dzieje się odwrotnie ich lakoniczność i lekki absurd nadają temu, co najbardziej ludzkie techniczny i odczłowieczony charakter?
Paulina Daniluk (ur. 1985) jest studentką IV roku Edukacji Artystycznej WA UMCS.

WIOLA GŁOWACKA
zaGRYwki, obrazy
Obrazy Wioli Głowackiej nawiązują do wcześniejszego jej projektu zatytułowanego Nuda, w którym autorka szukała odpowiedzi na pytanie „co ludzie robią gdy nic nie robią?”. Tytuł ten odnosił się nie tylko do tematu przedstawienia, lecz określał także stan, w jakim znajdowała się artystka. Właśnie to, że nie tworzyła pod wpływem natchnienia, ale z nudy, która pobudziła ją do działania wydawało się być najbardziej zaskakujące.
Tym razem autorka przygotowała cykl składający się z czterech prac, poświęconych „zabawom” dorastających chłopców. Uniwersalne dziecięce zachowania, wzajemne „zagrywki”, emocje pojawiające się w różnych sytuacjach są przedmiotem analizy chłopięcego świata, w który sama stara się wniknąć.
Wiola Głowacka (ur.1985) jest studentką IV roku Edukacji Artystycznej WA UMCS.

GAZOBETONOWNIA
Barbara Abramowicz / Natalia Głowacka / Ola Mijal
Projekt dezinformacyjny
Gazobetonownia to według słownika „wytwórnia gazobetonu czyli lekkiego betonu o strukturze porowatej…”. Pierwszy wspólny projekt grupy nosił tytuł „Najlepsze nogi w młodej sztuce polskiej”. Był on reakcją na internetową burzę o charakterze seksistowskim, którą wywołała fotografia z jednej
z wystaw MFS. W kadrze zdjęcia znalazły się nogi jednej z autorek.
Na Transgresji Wyobraźni Gazobetonownia prezentuje Projekt dezinformacyjny, wprowadzający zamieszanie poprzez umieszczenie mylnych wskazówek dla zwiedzających wystawę np. Zabieg celowy – proszę się nabierać. Inny element projektu to wmontowana w przestrzeń wirydarza „gazobetonownia” jako taka, czyli złożona z elementów charakterystycznych dla przestrzeni budowlanej jak: betoniarki, rury i różne akcesoria budowlane. Kolejnym fragmentem ich ekspozycji jest kubik wystawiony i strzeżony w osobnej sali jako dzieło sztuki.
Barbara Abramowicz (ur. 1985 ), Natalia Głowacka (ur. 1986),Ola Mijal (ur. 1985) są studentkami IV roku Edukacji Artystycznej WA UMCS.

NATALIA MACIOCHA
obrazy
Jej obrazy zwykle budzą w odbiorcach skrajnie różne reakcje. Nieoczywistość tematyki, szkicowość malarskich przedstawień, specyficzny rodzaj widzenia polegający na grze z perspektywą i sur-realistyczna wyobraźnia powodują, że te niewielkie formatem obrazy wchłaniają odbiorcę, intrygując niepokojem i prowokując do refleksji.
Natalia Maciocha (ur. 1987) I rok studiów na WA UMCS, obecnie studentka malarstwa na ASP w Krakowie.

MARIUSZ TARKAWIAN
Kolokwium z historii sztuki, realizacja rysunkowa na ścianie
Mariusz Tarkawian pojawił się w Galerii Białej w czasie montażu wystawy Nova Biała (2005). Wówczas na kartkach papieru zaczął rysować sytuacje, które towarzyszyły wystawie. Powstał dokument – rysunkowy zapis dziejących się wydarzeń, specyficzny komentarz do wystawy, który został wówczas zaprezentowany w jej ramach jako osobna praca. Od tego czasu Mariusz Tarkawian pełni funkcję kronikarza galerii i kronikarza sztuki.
Na obecnej wystawie realizacja Tarkawiana zajmuje cały korytarz. W wykonanym pędzelkiem i tuszem imponujących rozmiarów fresku autor umieszcza przykłady dzieł sztuki od paleolitu do czasów współczesnych. Chronologiczny układ przedstawień to interesująca podróż przez historię artystycznych dokonań naszej cywilizacji, skłaniająca do refleksji o istocie sztuki.
Mariusz Tarkawian (ur. 1983 )jest studentem IV roku Edukacji Artystycznej WA UMCS.

KAROLINA KOMOROWSKA

malarstwo
Artystka uprawia „współczesne malarstwo iluzjonistyczne” – na wyciętych ze sklejek i płyt MDF formach maluje w skali 1:1 widoki przedmiotów użytku codziennego np. kredensu, zegara, dywanu, koronkowej serwety leżącej na stole, zniszczonego materaca.
Autorka przyznaje, że inspirują ją przedmioty przesiąknięte historią jej przodków, bowiem mając wymiar sentymentalny stają się godne precyzyjnego odtwarzania. Te wartościowe obiekty malarka odtwarza z pieczołowitą dokładnością, ślady zniszczeń traktując jak naturalną ornamentykę.
Karolina Komorowska (ur. 1981) jest absolwentką WA UMCS.

KAMIL STAŃCZAK
Prototyp
Kamil Stańczak zajmuje się malarstwem i grafiką, Jest też twórcą skomplikowanych konstrukcyjnie, ruchomych urządzeń, które mogłyby zastąpić jego samego w roli malarza.
Prototyp to humorystyczna w swoim charakterze, ażurowa konstrukcja wisząca w przestrzeni, o której autor mówi: „…to śmiała, choć z założenia daremna próba urzeczywistnienia myśli o „samolocie dla każdego” – utopijnej wizji amerykańskich projektantów i inżynierów, dążących do stworzenia aparatu latającego z przeznaczeniem dla mas”.
Artysta jest również autorem grafiki do plakatu wystawy Transgresja Wyobraźni.
Kamil Stańczak (ur. 1980) jest absolwentem i pracownikiem WA UMCS.

ANNA GRYCZKA
To co nie było możliwe wczoraj, dzieje się dziś i nie jest barierą dla jutra
Autorka kilku akcji przeprowadzanych we wnętrzach galerii i w przestrzeni publicznej z udziałem wielu kobiet. Ich ujednolicony wygląd sprawiał ze odbierane były jako produkt kultury masowej. Głównym nośnikiem treści były koszulki, na których artystka umieszczała nadruki nawiązujące do jej osobistych przeżyć lub ukazanych w kontekście aktualnej wówczas sytuacji społeczno – politycznej,.
Obecna ekspozycja nawiązuje do tej z 2006 roku zatytułowanej Mistrzowie pustego słowa, która była krytycznym komentarzem kampanii wyborczej. Film video, korespondująca z nim koszulka oraz napis na ścianie odnoszą się do obecnej rzeczywistości politycznej określanej przez autorkę „(…)jako świat, który nas przytłacza, zawstydza, wpędza w sytuacje zażenowania, absurdu, nonsensu i groteski”.
Anna Gryczka (ur. 1981) jest absolwentką i pracownikiem WA UMCS.

ELIZA GALEY
Transgresja, rysunek Braille’m
Eliza Galey w swoich realizacjach posługuje się techniką pisma Braille’a. Linie jej rysunków powstają w procesie punktowego wytłaczania powierzchni białego papieru. W bezpośrednim (dotykowym) kontakcie z tak przygotowaną formą obrazów następuje przesunięcie granic pomiędzy tym, co widzialne a niewidzialne, oczywiste i rozpoznawalne, a tym co wyczuwalne.
Eksponowana bezpośrednio nad głowami nowa praca Galey ukazuje ją samą w czterech odsłonach. Zwrócona w naszą stronę wykonuje symboliczne gesty: zasłania oczy, usta, wyciąga ku nam dłoń, które są jej reakcją na otaczający świat
Eliza Galey (ur. w 1978 roku) jest absolwentką WA UMCS.

IRENA NAWROT 

zcyklu Fotodermy, fotografia

pracowując swoje fotografie autorka posługuje się techniką polegającą na poddawaniu czarno-białych powiększeń procesowi wielokrotnego kolorowania. Artystka w swoich pracach, będących zapisem zaaranżowanych przez nią sytuacji, sięga zwykle do wątków autobiograficznych, traktując własne doświadczanie ludzkiej cielesności jako element konstrukcyjny uniwersalnej refleksji.

Synteza słów foto i derma oznacza sztuczną fotograficzną skórę i może kojarzyć się z rolą, którą artystka na siebie przyjmuje stając się podmiotem własnych prac. Poszczególne fragmenty ciała wciśnięte są w ciasne kadry. Domalowane elementy, takie jak krzykliwy, rozmazany na twarzy makijaż, pręgi na szyi, stają się oznaką przemijającego czasu.
Irena Nawrot (ur. 1960 r.) jest absolwentką Instytutu Wychowania Artystycznego
(obecnie Instytutu Sztuk Pięknych) i pracownikiem WA UMCS.

MAGDALENA BICZ
malarstwo
Kilkadziąt niewielkich formatowo obrazów jest kontynuacją dotychczasowych malarskich poszukiwań Magdy Bicz. Wolne od medialnych treści czy społecznych przekazów są medytacją tkaniny, jej ornamentu. To, co w pierwszym oglądzie wydaje się być nadrukiem, grafiką, po chwili jawi się nam jako niezwykle precyzyjne malarstwo. O sztuce Magdaleny Bicz napisano, że jest ona „chęcią zatrzymania czasu w powtarzalności gestów”. Źródłem inspiracji oraz swoistym wzornikiem prezentowanego cyklu, jest odświętna garsonka babci artystki. Powielona, rozczłonkowana, ukazana w makroskali, poddana kontemplacji, przechodzi w inny, pozaczasowy wymiar.
Magdalena Bicz (ur. 1981) jest absolwentką WA UMCS.

JAN GRYKA
Historia drobin – ostatni epizod, fotografia
Podstawowym tworzywem jego artystycznych działań jest mąka (mieszana czasem z wodą, białkiem, farbą, jedwabną nicią), która po spełnieniu swojej funkcji w galerii nie znika. W swoich pracach Gryka akcentuje procesualny, nietrwały charakter działania artystycznego, dlatego mąka poddawana jest dalszej obróbce, przeistaczając się w nowe formy sztuki, a z czasem ulega procesom rozpadu, zaniku, zepsucia czy wreszcie staje się pożywieniem dla żyjątek zwanych „robaczkami sztuki”.
Stało się to impulsem dla stworzenia innej niż pracownia przestrzeni, w której proces ten mógłby się dokonywać w sposób niezakłócony. Artysta umieścił swoją kolekcję drobin w nieczynnym i niedo-stępnym dla ludzi gospodarczym młynie w Garbowie. W ten sposób materia, która wielokrotnie była przyczynkiem do pytań o granice gestu, kruchości, delikatności i rozpoczęła kolejny, ostatni już etap
w procesie powstawania następnej artystycznej permutacji. Tym razem bez ingerencji artysty.
Jan Gryka (ur. 1959) jest absolwentem Instytutu Wychowania Artystycznego
(obecnie Instytutu Sztuk Pięknych) i pracownikiem WA UMCS.

MONIKA ZAPISEK
Calineczka, Alicja z krainy czarów, Jaś i Małgosia, Dorotka z krainy Oz,
Król Maciuś I, rzeźba
Strzela z broni różnego kalibru. W przemyślany sposób. Celując, stara się wyrysować przestrzelonymi otworami proste wzory nie mające związku z militariami, na przykład serce, czy słońce. W czerwcu 2007 roku, w ramach jubileuszu Wydziału, pokryła dach budynku Instytutu Sztuk Pięknych kolorowymi balonami, i zamaskowana strzelała do nich metodycznie po zapadnięciu zmroku. Akcji przyglądali się ludzie zgromadzeni przed budynkiem. Jej nowe prace to odlewy karabinów wykonane z landrynek i jadalnej żywicy spożywczej – zestawienie akcesoriów militarnych ze słodyczami.
Monika Zapisek (ur.1985 ) jest studentką IV roku WA UMCS

MARTA POLKOWSKA
Przedmioty cielesne, malarstwo, obiekt
Znakiem rozpoznawczym jej prac są fragmenty ciała ludzkiego malowane w zaskakujących, nietypowych miejscach. Z okazji festiwalu Wydziału Artystycznego namalowała je na ścianach wewnątrz budynku Instytutu Sztuk Pięknych zakryła je, a następnie kolejno odsłaniała. Ucho, oko, usta, stopa, nos, palec pojawiają się na wystawie na różnym podłożu i w połączeniu z różnymi obiektami i przedmiotami. Namalowane w wyjątkowo realistyczny sposób części ciała sprawiają wrażenie integralnie związanych z powierzchniami, na których je dostrzegamy.
Marta Polkowska (ur. 1984 ) jest studentką IV roku WA UMCS.

DANUTA KUCIAK
Tylko Polska, fotografia, wydruk cyfrowy
W swoich projektach fotograficznych autorka jest jednocześnie modelem i fotografem. Wykorzystując rekwizyty, garderobę, makijaż, fryzurę – stylizuje siebie, wcielając się każdorazowo w prawdziwie aktorski sposób, w inną przemyślaną tożsamość. W tryptyku Tylko Polska Kuciak przemienia się
w postać dziewczyny, której wygląd i zachowanie odsyłają odbiorcę na trybunę boiska. Kibic, czy „pseudokibic”, jak mówi artystka: „preparuje siebie z samego siebie, z własnego wizerunku po to, aby utożsamić się ze zbiorowością, która buduje jego siłę”. Kobieta – kibic przyjmuje rolę w tradycyjnie zdominowanej przez płeć męską subkulturze, co odpowiada przyjmowaniu męskich ról przez kobiety w innych obszarach życia. Wulgarny makijaż, agresywny gest służą zaakcentowaniu kobiecości w jej zdegenerowanej formie. Godło narodowe i biało-czerwona dominanta kolorystyczna sprawiają, że zainscenizowaną sytuację można zinterpretować jako swoisty komentarz naszej społeczno – politycznej rzeczywistości.
Danuta Kuciak (ur.1961) jest absolwentką Instytutu Wychowania Artystycznego Artystycznego (obecnie Instytutu Sztuk Pięknych) i pracownikiem WA UMCS.

KATARZYNA CICHOŃ
Pimpek, fotografia, film video
Jest to praca dyplomowa Katarzyny Cichoń. Jej inspiracją jest popularność telewizyjnych programów, w których uczestnicy dobrowolnie poddają się różnym zabiegom, mającym poprawić ich wygląd zewnętrzny. Film, głównie w formie reportażu, rejestruje kolejne etapy upiększania autorki oraz jej psa, przeprowadzane w profesjonalnych salonach kosmetycznych. O ile poddanie takiemu procesowi człowieka nie zwraca już naszej uwagi, to obserwowanie w podobnej sytuacji zwierzęcia generuje pytania o zdroworozsądkowe, czy wręcz moralne granice ciągłego ulepszania, upiększania
i wszechogarniającego dążenia do doskonałości, które narzucane jest nam przez media.
Katarzyna Cichoń (Ur. 1981) jest absolwentką WA UMCS.

ANGELIKA MILANIUK
Uroki Martwej Natury, instalacja malarsko – fotograficzna
Urok połyskliwości, miękkości, bogactwa form i faktur inspiruje autorkę do rozwijania ornamentu powtarzającego formę martwego zwierzątka. Zmutiplikowana fotografia, przedstawiająca kreta z roz-postartymi łapkami, ptak o pustych oczach, są motywem malarstwa, które mimo drastycznego tematu charakteryzuje swoista estetyka. Zwielokrotnienie i stłoczenie wizerunków drobnych zwierząt na powierzchniach ścian nadaje przestrzeni duszny, przytłaczający klimat.
Angelika Milaniuk (ur. 1984) jest studentką WA UMCS.

MICHAŁ STACHYRA
Związek, film, instalacja
Artysta wielokrotnie wcielał się w rozmaite postacie na potrzeby swoich projektów. Był fińskim archeologiem, v-ce Misterem w konkursie na Najprzystojniejszego Studenta Lublina, Kuratorem sztuki organizującym „Pielgrzymkę przez sztukę”, robotnikiem sztuki, antyterrorystą… Jego kolejne wcielenia zyskują wiarygodność dzięki starannemu przygotowaniu oraz umieszczeniu ich, w odpo-wiednim kontekście.
Najnowszy projekt Stachyry to film, ukazujący wciąż tradycyjny podział ról w związku kobiety i mężczy-zny i wynikające z tego podziału szowinistyczne postępowanie mężczyzn. Artystę zainspirowała banalność męskiej frustracji i schemat męskich zachowań zaobserwowany w wielu związkach. Autor odegrał w swoim filmie rolę męża, a jego narzeczona rolę kochanki.
Michał Stachyra (ur.1981) jest absolwentem WA UMCS.

PAULINA KARA
Pejzaż polski II, instalacja
Wszystkie instalacje artystki to zaaranżowane w przestrzeniach wystawowych scenki, dla których autorka wykonuje lalki z takich tworzyw jak glina, modelina, papier, tkanina, plastik. Inspiracją tej realizacji jest zaobserwowana sytuacja na swoim osiedlu w centrum miasta, gdzie spotykają się ludzie z okolicznych domów przy figurze Matki Boskiej. Przewrotnie artystka nawiązuje do dziejących się obecnie w Polsce kampanii na rzecz umundurowania szkół, prokreacji, wciągania religii do polityki, poprawności politycznej czy moralności.
Paulina Kara (ur. 1981) jest absolwentką WA UMCS.

GRUPA 64
Jakub Kijuc / Łukasz Smutek
Double impact, instalacja
Autorzy instalacji kontynuują wątek rozpoczęty w dwóch poprzednich realizacjach (100-lecie wydział, Odyseja 3030), w których wykorzystywali motyw schronów pozostałych po nuklearnym ataku.
Na obecną wystawę członkowie grupy przygotowali dwie odrębne ekspozycje. Jakub Kijuc instalacją pt. Hyperactive Styx: Materia, która rozpoczyna planowany cykl wystaw, odnoszącym się do gier fabularnych oraz komiksowych postaci, by kolejno dotykać zagadnień materii, czasu, przestrzeni. Wykreowana postać wynalazcy-technomaga za pomocą gadżetów i machin wpływa na materię rzeczywistości.
Natomiast w ekspozycji pt. Welcome to the city autorstwa Łukasza Smutka zastajemy scenografię dusznego, schizofrenicznego pokoju. Pustka tej rzeczywistości jest przeciwstawiona wizualności instalacji Hyperactive Styx. Obie przestrzenie wzajemnie na siebie oddziaływują. Wizja świata postnuklearnego przywołana jest jako wspólny mianownik całej ekspozycji. Odrębne wartości każdej z przestrzennych aranżacji wspólnie tworzą sieć powiązań, które odbiorca może odkrywać w miarę zagłębiania się w obie rzeczywistości.
Jakub Kijuc (ur.1981) oraz Łukasz Smutek (ur.1984) są studentami WA UMCS.

ROBERT KUŚMIROWSKI
Waterfram, instalacja
Waterfram to najnowszy projekt, będący drugą odsłoną zrealizowanego wcześniej w tym samym miejscu działania artystycznego opartego na powolnym, lecz nieustannym poddawaniu piwnicznej przestrzeni działaniu czasu. Istotnym dla artysty jest odwołanie się do wcześniejszych, autentycznych funkcji tego pomieszczenia, które pierwotnie było kryptą, a następnie – jeszcze nie tak dawno temu – miejscem woskowania ciał, zabiegu dokonywanego w ramach ćwiczeń przez studentów Akademii Medycznej.
Uprzednie przeznaczenie i funkcja wybranej przestrzeni jest kluczowe, stanowi ona sama w sobie obiekt artystyczny. Widz schodząc po wąskich schodach w głąb ciemnej klaustrofobicznej piwnicy narażony jest na poczucie dyskomfortu z powodu wtłoczenia w zastana sytuację artystyczną. Nie jest już jedynie obserwatorem, musi być uczestnikiem.

Robert Kuśmirowski (ur. 1973) jest absolwentem oraz pracownikiem WA UMCS.