JOANNA JANIAK, PIOTR C. KOWALSKI Nie tylko białe obrazy

Otwarcie: 26.01.2024, godz.: 18.00

Czynna do: 8.03.2024, w godz.: WTOREK-SOBOTA 12.00-18.00

Obraz jest dla Piotra polem do eksperymentu, w czym jest bardzo konsekwentny, czy może (nie)konsekwentny , ponieważ czyni to na wiele zaskakujących sposobów. Podążając za swoją dadaistyczną wyobraźnią, przekracza tradycyjne zasady kreowania obrazu, manifestując jednocześnie nieustające przywiązanie do źródła: malarstwa, od którego zaczynał swoją drogę artystyczną. Jego obrazy są bezpośrednie, materialnie zmysłowe i otwarte w trwaniu, jak bytujące światoobrazy. Procesualność jest ich treścią. Obrazy rdzawe, przerżnięte piły, przechodnie, przejezdne, drewniane-pocztowe, wodne – można by nawet rzec o nich – ekologiczne, bo wszystkie one mają znikomy ślad węglowy, w przeciwieństwie do obrazów elektronicznych obarczonych znacznym śladem węglowym – jak każdy produkt elektroniczny.

Po wielu latach spędzonych przy tworzeniu obrazów telewizyjnych, ich selekcji, montażu, postprodukcji, podejmuję od 2004 roku dialog z artystycznymi obrazami Piotra, w wyniku czego powstały nasze wspólne cykle Megabajty malowania, Jagodowy fresk i Obrazy mroźne. Te ostatnie, stworzone dotknięciem natury, stały się dla mnie inspiracją do dociekań nad ich matematycznym, generatywnym charakterem i pokrewieństwem nieorganicznego i organicznego świata.

Joanna Janiak

Joanna Janiak przez kilkanaście lat realizowała programy telewizyjne prezentujące sztukę współczesną. Interesują ją różne sposoby obrazowania, badanie relacji między obrazem tradycyjnym a elektronicznym i ich odbiorem.

Piotr C. Kowalski – malarz z dużym dorobkiem artystycznym, który od lat eksperymentuje rezygnując z osobistego gestu artysty, pozwala INNYM współtworzyć swoje obrazy.

Na wystawie zostanie zaprezentowane szerokie spektrum ich dokonań twórczych.

fot.: Joanna Janiak, kadr z Obrazu Mroźnego, rok 2015

ZAPOWIEDŹ WYSTAWY:

Napisy: Na pasku menu wybierz CC > Polski.
Audiodeskrypcja filmu/audiowstęp:
[Film „JOANNA JANIAK, PIOTR C. KOWALSKI Nie tylko białe obrazy” to zwiastun wystawy wyreżyserowany przez Marcina Studzińskiego. Zaczyna się od animacji. Na białym tle szare logo Centrum Kultury w Lublinie w lewym dolnym rogu i falujące przerywane linie przez cały ekran. Film przedstawia montaż wspólnej wystawy pary artystów Joanny Janiak i Piotra C. Kowalskiego. Pierwsze kadry to montaż na Patio galerii białych pionowych obrazów z odciśniętymi fragmentami kostki ulicznej z różnych miast. Dalsze kadry to montaż prac w kolejnych salach. Biało-szare pionowe złączone ze sobą obrazy tworzące panoramę z brudnym horyzontem w białej sali. Białe mroźne obrazy o ciekawej powierzchni w sali z czarnymi ścianami. Artystka autorka obrazów chodzi między nimi. Ciemne powierzchnie obrazów. Drewniane kawałki belek. Zbliżenia na kolorowe fragmenty prac, pomalowanych, naklejonych na kawałki drewna, przypominające zaadresowane wysyłane pocztówki. Rdzawe piły i ślady po nich. Kolorowe plamy wyciśniętych i odciśniętych farb. Sala Patio z przewieszonymi na barierkach pobrudzonymi śladami ulicy płótnami oraz zamontowanymi koło siebie na stojąco przy ścianach płótnami. Następnie zbliżenia na poszczególne prace. Artysta w niebieskiej czapce zimowej i białej koszuli wchodzi do sali i rozkłada ręce. Ostatnie kadry to biała plansza z pojawiającymi się stopniowo czarnymi napisami: JOANNA JANIAK, PIOTR C.KOWALSKI / „Nie tylko białe obrazy” / wernisaż dwudziestego szóstego stycznia dwa tysiące dwudziestego czwartego, piątek / godzina osiemnasta / Galeria Biała / Centrum Kultury w Lublinie / ulica Peowiaków dwanaście. Biały kadr z czarnymi niewielkimi napisami na środku: wideo / montaż: Marcin Studziński / muzyka: Artur Arawidi. Czarny kadr i w środkowej części białe logo Galerii Białej.]

RELACJA Z WYSTAWY:

Napisy: Na pasku menu wybierz CC > Polski.
Audiodeskrypcja filmu/audiowstęp:
[Film „JOANNA JANIAK, PIOTR C. KOWALSKI Nie tylko białe obrazy” to relacja z wystawy wyreżyserowana przez Marcina Studzińskiego. Zaczyna się od animacji. Na białym tle szare logo Centrum Kultury w Lublinie w lewym dolnym rogu i falujące przerywane linie przez cały ekran. Film przedstawia otwarcie wystawy duetu artystycznego Joanny Janiak i Piotra C. Kowalskiego. Pierwsze kadry to widok na publiczność zgromadzoną w Patio na wernisażu pośród pionowych brudnych białych płócien z odbitymi śladami ulic i chodników z różnych części świata. Zbliżenia na kuratorkę Annę Nawrot mówiącej do mikrofonu, następnie przemawiającego artystę Piotra C. Kowalskiego oraz artystkę Joannę Janiak. Artysta opowiada o swoich pracach, publiczność depcze białe płótno rozłożone na podłodze, widzowie rozmawiają. Przejście do następnej Sali Długiej przez podobne płótno odbite z wejściem do kanału kanalizacyjnego, które to sam artysta z pomocą chłopaka przytrzymuje brzegiem do ściany. Kolejne kadry to widzowie oglądający prace w tej sali, czyli obrazy pocztowe, namalowane na kawałkach drewna i zaadresowane jak pocztówki, powieszone w rozmaity sposób, brzegami do ściany albo stojące na podłodze, czasem oparte o ścianę. Są również obrazy pocztowe na płótnach powieszone klasycznie tyłem na ścianę. Pojawia się artysta w niebieskim berecie, czerwonych spodniach i białej koszuli w kolorowe ciapki farby z naklejkami na twarzy, które zwykle nakleja się na kopertę, na przykład priorytet i ostrożnie. Opowiada widzom o pracach na wystawie. Następne kadry to Sala Dolna z obrazami przedstawiającymi odbite rdzawe kształty po pile zestawione właśnie z tymi zardzewiałymi piłami. Sala Podwójna z obrazami czarnymi na białej ścianie i białymi na czarnych ścianach, przedstawiającymi zamarzniętą w różne mikroskopijne wzory farbę czarną lub białą. Widzowie na tle czarnej ściany, na której oglądają instalację z zielonymi fotografiami i podłączonymi do nich kroplówkami, filmem w małej elektronicznej ramce, a na czarnej półce naczynia laboratoryjne z zielonymi liśćmi. Zbliżenia na białe, tak zwane mroźne obrazy. Artystka w sali z czarnymi ścianami i białymi obrazami opowiada o swoich pracach. Ostatnie ujęcia obrazów białych na czarnych ścianach i obrazów czarnych na białych ścianach. Końcowe białe plansze z czarnymi napisami: JOANNA JANIAK, PIOTR C. KOWALSKI / „Nie tylko białe obrazy” / wystawa czynna do ósmego marca dwa tysiące dwudziestego czwartego / od wtorku do soboty w godzinach dwunasta do osiemnastej / Galeria Biała / Centrum Kultury w Lublinie / ulica Peowiaków dwanaście. Na kolejnej wideo / montaż: Marcin Studziński / muzyka: Artur Arawidi. Na końcu czarna plansza a w środkowej części białe logo Galerii Białej.]

OPROWADZANIE PO WYSTAWIE:

Napisy: Na pasku menu wybierz CC > Polski.
Audiodeskrypcja filmu/audiowstęp:
[Duet artystyczny Joanna Janiak i Piotr C. Kowalski oprowadzają po swojej wystawie, opowiadając o swoich pracach w kolejnych salach, gdzieniegdzie pojawiają się pracownicy galerii i inni słuchacze, na przykład dziewczyna z radia, która trzyma mikrofon. Najpierw opowiada artystka Joanna Janiak chodząc między swoimi pracami w Sali Podwójnej z czarnymi ścianami. Opowiada o białych obrazach na płótnach zamarzniętych w różne wzory (kilka jest w jasnych drewnianych ramkach za szybą), ciemnych makrofotografiach, czyli fotografiach o dużych zbliżeniach na detale po zamarznięciu wody oraz małych pionowych rysunkach fraktalnych liści w czarnych ramkach. Fraktal, czyli wzór, który powtarza się w nieskończoność. Instalacja z czterema zielonymi fotografiami fraktali stojącymi na czarnych półkach z podłączonymi do nich u góry kroplówkami, filmem w małej elektronicznej ramce z lewej strony, a poniżej na czarnej półce naczynia laboratoryjne z zielonymi liśćmi szpinaku. Artysta w niebieskim berecie, czarnych okularach przeciwsłonecznych i białej koszuli – oba nakrapiane kolorowymi stożkami wyciśniętej z tubki farby, opowiada o swoich pracach. Najpierw na Patio opowiada gestykulując o ustawionych koło siebie jak płot równych, podłużnych, pionowych obrazach z odbitymi fragmentami jezdni techniką frotażu. Frotaż to technika odciskania faktury dowolnych przedmiotów na powierzchni papieru/płótna przez przyłożenie go do danej rzeczy i mocne pocieranie go ołówkiem czy w tym wypadku nacisk przejeżdżających samochodów i przechodzących po nim ludzi. Na szklanej balustradzie przewieszone, luźno zwisające podobne płótna. Pomiędzy nimi wisi na ścianie poziomy kolorowy abstrakcyjny obraz w szerokiej drewnianej ramie przedstawiający plamy barwne zielone, niebieskie, żółte, brązowe, sugerujące krajobraz znad brzegu morza. Następnie w Sali Dolnej opowiada o filmie o złomie Joanny Janiak wskazując na telewizor, na którym ten film jest puszczony. W tej sali pokazuje swoje prace podparte o szarą ścianę, ustawione obok siebie naprzemiennie pionowo zardzewiałe piły i długie obrazy z odciśniętymi śladami po nich. Inne prace z tej sali utworzone na podobnej zasadzie, piła zmienia się tylko czasem na zardzewiałe koło zębate. Jest też napis z kawałków drewna SĘK W TYM ŻE, w rogu pionowy obraz z odciśniętymi poziomymi rdzawymi śladami w kształcie pił do cięcia drewna. Po bokach obrazu przyczepione dwie zardzewiałe piły. Na innej ścianie wisi poziomo zardzewiała i ubrudzona czerwoną farbą piła do cięcia drewna. Pod spodem wisi poziomy obraz tej samej długości z odciśniętymi rdzawym śladem po tej pile i z czerwonym tłem i białym napisem PIŁA DO PRZERŻNIĘCIA… do tego wycinek z gazety z krótkim tekstem. Jeden poziomy obraz wisi zaczepiony do ściany krótszym bokiem, jest on obklejony z tyłu, którą to stronę widzimy, kolorowymi wycinkami z gazet i naklejkami związanymi z wycinką drzew w Puszczy Białowieskiej. Niektóre płótna są w pewnych miejscach uszkodzone, przetarte, przedziurawione, przeżarte. W kolejnej Sali Długiej artysta opowiada o obrazach tak zwanych pocztowych, zaadresowanych, przypominających pocztówki. Przy ścianie na podłodze oparte drewniane drzwi i drewniane obrazy pocztowe. Na białym kubiku również ułożone drewniane obrazy pocztowe. Na środku sali na podłodze ustawione drewniane krótkie belki. Biała plansza z czarnymi napisami na środku wideo / montaż: Marcin Studziński. Na końcu czarna plansza a w środkowej części białe logo Galerii Białej.]