Pada deszcz. Od początku pobytu czujemy, że za dużo pada. Wczoraj na niebie spektakl błyskawic z kilku wielkich chmur, lecz bez opadów i grzmotów. Dzisiaj leje, grzmi a my siedzimy słuchając jak deszcz wali o dach samochodu.
Ciężko jest pisać. Kiedy się zatrzymujemy, oczy nam się kleją i spać się chce. Wspomagamy się moringą i sirsakiem aby złapać kolejny oddech.
Na wystawie Rzeźby mentalne prezentujemy rzeźby, rysunki, obiekty, film oraz nowe prace z alabastru, które Sofie Muller stworzyła specjalnie do lubelskiej wystawy. Artystka do udziału w swojej prezentacji w Galerii Białej zaprosiła Roberta Kuśmirowskiego, znanego nie tylko polskiej publiczności. Prezentujemy jego instalację pt. Träumgutstraße z wystawy dedykowanej Salonowi Akademii w Warszawie w 2014 roku. Praca była pokazywana również w Johnen Galerie w Berlinie w 2015 roku.
Tytułowy świadomy sen odnosi się zarówno do praktyki świadomego śnienia (ang. Lucid Dream), związanej z umiejętnością wpływania na swoje sny, jak i zwrócenia uwagi na sen, który jawi się jako ostatnia dziedzina wolności absolutnej. Sen może być postrzegany jako przemyślany wybór – metafora buntu i odmowy uczestnictwa w pędzie codzienności, celowe odłączenie się, brak sygnału, wygaszenie zmysłów. Stanowi irytująco irracjonalny dowód na upór ludzkiej fizjologii, która nie daje się podporządkować siłom nowoczesności.
Niemal 11 lat temu, w 2005 roku, w czasie przygotowań do wystawy Nova Biała w lubelskiej Galerii Białej, pojawił się – jako wolontariusz – Mariusz Tarkawian, rocznik 1983. Bardzo szybko okazało się, że w krótkich przerwach, w trakcie realizacji wystawy, rysował i notował wypowiedzi artystów i wolontariuszy. Powstały wówczas pierwsze Rysunki podejrzane, które stały się cyklem debiutanckim. Do marca 2006 roku Mariusz Tarkawian, stając się kronikarzem Białej, stworzył pierwszy zbiór, liczący ponad 200 rysunków, które w niezwykły sposób rejestrowały wydarzenia w galerii.
Prace te prezentujemy ponownie po 10 latach, przypominając tym samym artystyczny debiut Tarkawiana.
Sztuka kobiet w obrębie malarstwa jest obecnie jednym z najciekawszych przejawów polskiej sztuki aktualnej. To wyjątkowe zjawisko o wyraźnie zaznaczonej różnicy – jest czytelne i rozpoznawalne. Wystawa pokazuje reprezentatywny i aktualny stan różnorodnych poszukiwań artystycznych: od obrazów – poprzez realizacje malarskie – po obiekty malarskie i architektoniczne. W ramach wystawy powstały również realizacje typu site-specific.
Proponujemy przewodnik po sztuce, który powstał na bazie pracy Artystek i Artystów, pojawiających się w Białej sporadycznie, spontanicznie lub cyklicznie. Mimo, że 30-lecie stało się faktem, nie bilansujemy, nie podsumowujemy, lecz szukamy nowych konstelacji, artystycznych zderzeń. Powracamy do idei pierwszych wystaw w Galerii Białej z II połowy lat 80. ubiegłego wieku. Ówczesna „Wieża Bab” dotyczyła sztuki kobiet. Przypominamy niektóre wątki z późniejszej praktyki galerii. Zorganizowana w 1986 roku, wspólnie z Andrzejem Mroczkiem, wystawa Josepha Beuysa ze zbiorów Muzeum Sztuki w Łodzi, stała się inspiracją dla najmłodszych twórców. Prace Leona Tarasewicza, Roberta Kuśmirowskiego, Mariusza Tarkawiana i Szymona Popielca odbijają się w „chmurze”, na którą składają się pamiątki, gadżety i różnorakie przedmioty artystyczne w ilości niepoliczalnej.
Artystka oszczędnym językiem natury, który stał się jej rozpoznawalnością, tworzy minimalistyczną narrację, odkrywaną kolejno we wszystkich salach i korytarzach. Proste, gipsowe formy rzeźbiarskie, ustawione na geometrycznych postumentach, stają się fragmentacją, rozwarstwieniem przestrzeni, ulegając złudzeniu, że otoczenie, w którym się znalazły jest „naturalne”. Wprowadzają rytm, nadając całej ekspozycji logiczną całość. Związek człowieka i przyrody wydaje się artystycznym paradygmatem Lønne, podlegającym nie stałym, lecz zmiennym przetworzeniom. Odwieczna tęsknota do przyrody nieujarzmionej i dzikiej, w pracach tej artystki staje się tym, że tytułowy las żyje, nawet wbrew swojej „skalistej” naturze.
