Paweł Szczerepa ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom obronił na Wydziale Malarstwa, w Gościnnej Pracowni Leona Tarasewicza w 2000 roku. Będąc jeszcze studentem V roku, wziął udział we wspólnym projekcie Galerii Białej i Pracowni L. Tarasewicza pn. „Pozawydziałowe przeginanie…” Zrealizował wówczas (w 1999 roku) swoją pierwszą indywidualną wystawę poza akademią. Jego prace wykazują logiczną (…)
Gdy w 1981 roku spytano go, co chciałby osiągnąć poprzez swoją pracę, odpowiedział, że ma nadzieje, że otworzy ona nowe wyobrażenia, które udoskonalą nasze pojęcie o świecie. Na to samo pytanie postawione w 1988 roku odpowiedział, że sprawiłoby mu ogromną satysfakcje, gdyby jego sztuka wzbudziła romantyczne uczucia u oglądających. W 1989 roku twierdzi, że wytwory (…)
Zawsze, gdy zastanawiam się nad moim osobistym i artystycznym raison d’etre, zadaję sobie retoryczne pytania w rodzaju „Kim jestem?” czy „Dlaczego jestem tu, gdzie jestem?” Moje rzeźby, video i performance są tworzone wokół tematu podróży i komunikowania się. Te dwie formy artystyczne inspirują mnie od paru lat. Te dwa dyskursy przedstawiają historie bycia uziemionym (wyciszonym), (…)
Sigrun Jakubaschke – w latach 1976-83 studiowała w Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Hamburgu (pracownia Kai Sudeck). Szybko zasłynęła z akcji malarskich, realizowanych przy pomocy wykonanych przez siebie narzędzi, w konkretnych przestrzeniach i bezpośrednio na ścianach. Również w Galerii Białej w Lublinie powstała jej monumentalna realizacja w 1986 roku („Rysunek w przestrzeni”). Dla Sigrun Jakubaschke podróże do (…)
Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, obiektem i instalacją. Jego zainteresowania artystyczne koncentrują się wokół problemów syntezy barwy i formy. One też determinują i porządkują przestrzeń, która wychodzi poza obraz. Malarstwo z obiektami tworzą niezwykłą autonomię koloru, otoczenia, powietrza i harmonii. Przestrzeń staje się koncentracją barwy, przeźroczystości i naszym indywidualnym odnajdowaniem każdego elementu czy fragmentu, składającego się (…)
Obecna realizacja Roberta Kuśmirowskiego, łączy w sobie doświadczenia, wynikające z procesu przerysowywania dokumentów, jak również odnosi się do osobistych nieuchwytnych wspomnień, które zwykle stają się jedynie mglistą mgiełką z lat dzieciństwa. Jest to próba ich materializacji; nadania im formy wizualnej, która być może okaże się tożsama z zapisem przechowywanych przeżyć autora.
